با
آنکه حدود ۴۰۰ سال به طور پراکنده و ۲۰۰
سال به طور انسجام یافته در دنیا ناشنوایان
کار آموزشی و تربیتی کرده اند در ایران
سال ۱۳۰۳ را می توان آغاز آموزش ناشنوایان
به طریق علمی به حساب آورد.
آغازگر
و پیشگام تعلیم و تربیت کودکان ناشنوا در
ایران زنده یاد جبار عسگرزاده (باغچه
بان) و
محل شروع آن تبریز بود.
در سال ۱۳۳۴ کلنگ نخستین ساختمان ویژه ناشنوایان در یوسف آباد زده شده و سال ۱۳۳۶ این مدرسه با ظرفیت ۱۲۰ دانش آموز افتتاح و بهره برداری شد. در سال ۱۳۴۱ ساختمان دیگری در ضلع جنوبی آموزشگاه در چهار طبقه با بیست کلاس ضد صوت، کلینیک سنجش شنوایی، سالن اجتماعات، ناهارخوری و کتابخانه آماده بهره برداری شد و تعداد دانش آموزان به ۲۲۰ نفر رسید.
متاسفانه زندگی سراسر تلاش استاد باغچه بان در دوران آموزشی ناشنوایان باغچه بان، بیش از ۹ ماه به طول نینجامید و در چهارم آذرماه ۱۳۴۵ در ۸۰ سالگی چشم از جهان فرو بست و مدیریت مدارس باغچه بان را به فرزند تحصیل کرده و جوان خود سپرد.
در سال ۱۳۴۷ هنوز دفتر آموزش کودکان استثنایی تاسیس نشده بود که واحد شماره دو باغچه بان را به فرزند تحصیل کرده و جوان خود سپرد. کتاب های درسی خاص ناشنوایان و روش های تدریس آنان با موافقت و هزینه سازمان برنامه و بودجه چاپ و تکثیر و در مدارس ناشنوایان توزیع می شد و برنامه تربیت معلم تحت نظر دفتر آموزش کودکان استثنایی قرار گرفت. در سال ۱۳۴۷ دفتر آموزش استثنایی تاسیس و متولی آموزش استثنایی در کشور شد.
از سال ۱۳۴۸ معلمان دوره دیده و متخصص ناشنوایان هر ساله حدود ۳۰ نفر بین نواحی آموزشی تهران و شهرستان های کشور توزیع می شدند. این معلمان در مراکز آموزشی از پیش تاسیس شده مشغول فعالیت شدند یا با حمایت اداره کل آموزش و پرورش در مدارس عادی موفق به ایجاد کلاس ضمیمه شدند. تا سال ۱۳۵۰ یازده باب آموزشگاه و ۴۴ کلاس ضمیمه خاص ناشنوایان در سراسر کشور وجود داشت که در مهرماه سال ۱۳۵۴ به ۲۸ باب آموزشگاه و ۱۱۰ کلاس خاص افزایش یافت. در واقع در طول چهار سال تعداد دانش آموزان ناشنوای تحت پوشش چهار برابر و به عدد یک هزار و ۹۳۶ نفر رسید.
در سال ۱۳۳۴ کلنگ نخستین ساختمان ویژه ناشنوایان در یوسف آباد زده شده و سال ۱۳۳۶ این مدرسه با ظرفیت ۱۲۰ دانش آموز افتتاح و بهره برداری شد. در سال ۱۳۴۱ ساختمان دیگری در ضلع جنوبی آموزشگاه در چهار طبقه با بیست کلاس ضد صوت، کلینیک سنجش شنوایی، سالن اجتماعات، ناهارخوری و کتابخانه آماده بهره برداری شد و تعداد دانش آموزان به ۲۲۰ نفر رسید.
متاسفانه زندگی سراسر تلاش استاد باغچه بان در دوران آموزشی ناشنوایان باغچه بان، بیش از ۹ ماه به طول نینجامید و در چهارم آذرماه ۱۳۴۵ در ۸۰ سالگی چشم از جهان فرو بست و مدیریت مدارس باغچه بان را به فرزند تحصیل کرده و جوان خود سپرد.
در سال ۱۳۴۷ هنوز دفتر آموزش کودکان استثنایی تاسیس نشده بود که واحد شماره دو باغچه بان را به فرزند تحصیل کرده و جوان خود سپرد. کتاب های درسی خاص ناشنوایان و روش های تدریس آنان با موافقت و هزینه سازمان برنامه و بودجه چاپ و تکثیر و در مدارس ناشنوایان توزیع می شد و برنامه تربیت معلم تحت نظر دفتر آموزش کودکان استثنایی قرار گرفت. در سال ۱۳۴۷ دفتر آموزش استثنایی تاسیس و متولی آموزش استثنایی در کشور شد.
از سال ۱۳۴۸ معلمان دوره دیده و متخصص ناشنوایان هر ساله حدود ۳۰ نفر بین نواحی آموزشی تهران و شهرستان های کشور توزیع می شدند. این معلمان در مراکز آموزشی از پیش تاسیس شده مشغول فعالیت شدند یا با حمایت اداره کل آموزش و پرورش در مدارس عادی موفق به ایجاد کلاس ضمیمه شدند. تا سال ۱۳۵۰ یازده باب آموزشگاه و ۴۴ کلاس ضمیمه خاص ناشنوایان در سراسر کشور وجود داشت که در مهرماه سال ۱۳۵۴ به ۲۸ باب آموزشگاه و ۱۱۰ کلاس خاص افزایش یافت. در واقع در طول چهار سال تعداد دانش آموزان ناشنوای تحت پوشش چهار برابر و به عدد یک هزار و ۹۳۶ نفر رسید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر