خصلتهای جالب ایرانیان باستان از زبان هرودوت یونانی

هرودوت (۴۹۰-۴۲۵ پیش از میلاد) بزرگترین تاریخ نگار جهان باستان است که او را پدر تاریخ نیز دانسته اند. هر چند در نگارش نبرد های ایران و یونان از هم زبانان یونانی خود پشتیبانی میکند، بخش مهمی از تاریخ باشکوه ایران باستان از نوشته های او یا به کمک آن ها شناخته شده است. شناخت کنونی ما از ملت های کهن دیگری مانند بابلی ها، مصری ها، فینیقی ها، نیز تا اندازه ی زیادی از نوشته های او به دست آمده است. به نظر می رسد او نخستین کسی باشد که واژه ی هیستوری (History) را به معنای تاریخ به کار برده است.

او درباره خصلت های پدران ایرانی مان می نویسد:

ایرانیان دروغ را بزرگ ترین گناه می دانند، و وام داری را ننگ می شمارند، و می گویند وام داری از این رو بد و ناپسند است که کسی که بدهکار باشد مجبور می شود که دروغ بگوید؛ از این رو همواره از ننگِ بدهکار شدن می پرهیزند.

هرودوت مینویسد که ایرانیان معبد نمی سازند، برای خدا پیکره و مجسمه نمی سازند. آنها خدای آسمان را عبادت می کنند و میترا و اَناهیتا و همچنین زمین و آب و آتش را میستایند.

ایرانیان به همسایگان احترام بسیار می گذارند، هرچه همسایه نزدیک تر باشد بیشتر مورد توجه است و همسایگان دور و دورتر در مراتب پائین تری از احترام متقابل قرار دارند.

ایرانیان هیچگاه در حضور دیگران آب دهان نمی اندارند و این کار را بی ادبی به دیگران تلقی می کنند؛ آنها هیچ گاه در حضور دیگران پیشاب نمی کنند و این عمل نزد آنها از منهیات مؤکد است. آنها هیچ گاه در آبِ رودخانه پیشاب نمیکنند و جسم ناپاک در آب جاری نمی اندازند؛ و این ها را از آن رو که سبب آلوده شدن آب جاری میشود گناه می شمارند.

در میگساری تعادل را مراعات میکنند و هیچگاه چنان زیاده روی نمی کنند که مجبور شوند استفراغ کنند یا عقلشان را از دست بدهند.

ایرانیان روز تولدشان را بسیار بزرگ می شمارند و در آن روز مهمانی و جشن برپا میکنند و سفره های گوناگون میکشند، گاو و گوسفند سر می برند و گوشت آنها را در میان دیگران بخش می کنند. (خیرات و صدقه میدهند)