تاسیس و شکل گیری گارد جاویدان

کوروش کبیر که به راستی “شاه چهار گوشه جهان” بود، فرمانروایقدرتمندترین امپراتوری روی زمین بود. آشوری ها، بابلی ها، مادها، کردها،لیدیایی ها، پارت ها، تورک ها، ارمنیان و ایونی ها همگی زیر تسلط ایرانیانپارسی بودند. این امپراتوری از رود سند تا تنگه داردانل (هلنسپُنتُس) درمرز با اروپا گسترش داشت. در طول نبردهای کوروش، ده هزار تن از بهترینسربازانش گردهم آمدند تا یک هنگ جدید به وجود آورند یعنی گارد جاویدان کههمگی ایرانیانی بودند که تا پای مرگ وفادارانه به پادشاه خدمت می کردند.

سلاح ها و شیوه های تمرین
تنها ایرانیان می توانستند به گارد جاویدان ملحق شوند. بنا به گفتهاسترابو آنها از دوران کودکی تمرینات سختی را متحمل می شدند و باید قادربه تحمل سختی های شدیدی باشند و یاد بگیرند چطور به کمک میوه های وحشی چونپسته، بلوط، انار و گلابی زنده بمانند. پسران جوان باید می توانستند یکاسب وحشی را رم کنند. آنها شیوه رزم، حمل سلاح، اسب سواری و هنر تیراندازی را یاد می گرفتند. هرودوت اظهار می کند که افراد گارد جاویدان درنوجوانی در سن پانزده سالگی وارد گارد شده و در پنجاه سالگی بازنشسته میشدند و به آنها مقرری بازنشستگی پرداخت می شد. جاویدان ها زره سنگین پرزدار “شبیه به پولک ماهی” می پوشیدند و سپری چرمین و ضخیم حمل می کردند کهجوش داده شده بودند. آنها کلاههایی نمدین داشتند که می شد آن را رویصورتشان بکشند و بدین ترتیب خود را از گزند باد و گرد و غبار در دشت هایبی آب و علف ایران دور بدارند. همچنین ممکن است که در حین نبرد ازکلاهخودهای برنزی استفاده می کردند. سپرهای “مشهور ویولن مانند” گاردجاویدان از چوب و تَرکه ساخته شده بود. این سپرها را هم برای دفاع و همبرای حمله به حریف به کار می بردند.

سه سلاح حمله پیاده نظام گارد جاویدان عبارت بودند از: اول شمشیرتیزی که از چوب درخت زبان گنجشک ساخته می شود و کاربرد آن فرو بردن در بدنحریف بود، دومی نیزه میان بردی بود که دو و نیم متر طول داشت و سومی یککمان بلند دوربرد بودو در دست افرادی که طرز کار با آن را بلد بودند بهسلاحی بسیار قوی وکشنده تبدیل می شد. افراد گارد جاویدان می توانستند دشمنرا حتی در حال حرکت کردن هدف قرار دهند. ممکن است که برای تاثیر گذاریبیشتر بر روی دشمنان، تیرها را به سم مار کبرای هندی آغشته می کردند بااین حال هیچ مدرک استواری در این مورد در دست نیست.

سلاح نبرد تن به تن شمشیر دولبه بود. این شمشیر تیز 1.25 متری به شکلیتشریفاتی زینت یافته و نقش سر شیر طلایی بر آن قلم زنی شده بود. کاربرد آنسوراخ کردن و ایجاد برش بود. با این حال از این شمشیر به ندرت و تنها دردوئل با جنگجویان رده بالای دیگر استفاده می شد. دیگر سلاح مورد استفاده،ساگاریس (تبرزین) افسانه ای مشهور بود که در حقیقت یک سلاح شبیه به تبربود که با آن می شد دشمنان را از اسب به زیر کشید و زره های سنگین را خردکرد. از مهمترین کاربردهای این جنگ افزار، استفاده از آن علیه سربازانپیاده مسلح یونانی و سوارکاران سکایی بود. زره های مدور هوپلون یونانی کهاز چوب بلوطی به ضخامت دو اینچ ساخته شده بود را می شد به وسیله تبرزین تکه تکه کرد.

به نظر می رسد که در انتهای نیزه گارد جاویدان بسته به رتبه شان یکانار نقره ای یا طلایی نصب شده بود و به این ترتیب نیزه شان در دستانسربازان گارد متعادل باقی می ماند. مطابق برخی مورخین و دانشمندان آن هازنجیر ها و دستبندهای طلایی نیز داشتند که شاید به رده بالای نظامی آنها وثروتشان در میان ارتش هخامنشیان اشاره داشته باشد.