مطالعه
و بررسی جو هميشه مورد نظر دانشمندان
ايرانی بوده است ، از اين رو خيلی از
دانشمندان نجوم در آثار خود بخشی را به
مسائل جوی اختصاص داده اند .محمد
بن ذكريای رازی ، ابن سينا ، حكيم عمر خيام
، ابوريحان بيرونی و انوری شاعر معروف از
شخصيتها و دانشمندان ايرانی بوده اند كه
پيرامون پديده های جوی مطالبی در آثار
خود به يادگار گذاشته اند .
فعاليتهای منظم هواشناسی اولين بار با اندازه گيری عناصر جوی توسط سفارتخانه های انگليس و روس در تهران و مناطق نفت خيز جنوب كشور شروع شد كه اين اطلاعات صرفاً به بايگاني كشورهای مربوطه منتقل شده و احتمالاً در برنامه های تحقيقاتی آنها مورد استفاده ويژه قرارگرفته است. درس هواشناسی در سال ۱۲۹۸ در برنامه درسی مدرسه برزگران منظور شد كه اين درس توسط معلمان فرانسوی تدريس می شد و در همان محل اولين سكوی هواشناسی احداث شد كه در آن دمای هوا و رطوبت نسبی و ميزان بارندگی اندازه گيری می گرديد . اين ايستگاه در سال ۱۳۳۰۸ كامل شد و اكثر عناصر جوی را ديده بانی می كرد بتدريج در اثر نياز شديد بخشهای كشاورزی و آبياری تعدادی ايستگاه نيز بر حسب ضرورت در نقاط مختلف كشور تاسيس گرديد كه مسؤوليت آن با بنگاه مستقل آبياری وابسته به وزارت كشاورزی وقت بود . بعد از جنگ جهانی دوم نيروهای متفقين برای سلامت پرواز هواپيماهـای خودی واحد كوچك هواشناسی داير كردند كه نيازهــــای هواشناسی بخش هواپيمايی آنها را تامين می كرد در ايــــن زمان بنگاه مستقل آبياری وزارت كشاورزی اقدام به تربيت يك گروه ديده بان هواشناس نمود كه اين ديده بانان در سال ۱۳۲۷ فارغ التحصيل و در ايستگاه های هواشناسی مشغول به كار شدند. هواپيمايی كشوری نيز به علت نياز به اطلاعات جوی در فرودگاههای كشور اقدام به تاسيس ايستگاههای هواشناسی كرد . در اثر نياز شديد برنامه ريزان به آمار و اطلاعات اقليمی از نواحی مختلف كشور و ناهماهنگی در تاسيس ايستگاههای هواشناسی كه توسط بخشهای مختلف ايجاد می شد مسؤولان وقت ، تاسيس يك واحد هواشناسی مستقل در كشور را ضروری دانسته و در سال ۱۳۳۴ شمسی اداره كل هواشناسی كشور وابسته به وزارت راه تاسيس شد . اين اداره كل بعدها بصورت سازمانی مستقل زير نظر وزارت جنگ قرار گرفت كه بعد از انقلاب اسلامی مجدداً زير نظارت وزارت راه و ترابری درآمد در هنگام تشكيل اداره كل هواشناسی در سال ۱۳۳۴ تمامی ايستگاههای هواشناسی كه توسط بخشهای مختلف تاسيس شده بودند به اين اداره كل واگذار شد. ايستگاههای واگذارشده از نوع سينوپتيك ، اقليم شناسی و باران سنجی بودند كه هريك ديده بانی های مربوط بخود را انجام می دادند. در آن زمان تعداد ايستگاههای سينوپتيك ۳۴ و اقليم شناسی ۱۰۷ و باران سنجی ۱۶۰ بود . گسترش ايستگاههای هواشناسی و توسعه شبكه آن پس از انقلاب اسلامی شتاب بيشتری پيدا كرده است . در سال ۱۳۳۸ هوا شناسی ايران بعنوان يكصد و سومين عضو سازمان هواشناسی جهانی به عضويت اين سازمان جهانی درآمد.
فعاليتهای منظم هواشناسی اولين بار با اندازه گيری عناصر جوی توسط سفارتخانه های انگليس و روس در تهران و مناطق نفت خيز جنوب كشور شروع شد كه اين اطلاعات صرفاً به بايگاني كشورهای مربوطه منتقل شده و احتمالاً در برنامه های تحقيقاتی آنها مورد استفاده ويژه قرارگرفته است. درس هواشناسی در سال ۱۲۹۸ در برنامه درسی مدرسه برزگران منظور شد كه اين درس توسط معلمان فرانسوی تدريس می شد و در همان محل اولين سكوی هواشناسی احداث شد كه در آن دمای هوا و رطوبت نسبی و ميزان بارندگی اندازه گيری می گرديد . اين ايستگاه در سال ۱۳۳۰۸ كامل شد و اكثر عناصر جوی را ديده بانی می كرد بتدريج در اثر نياز شديد بخشهای كشاورزی و آبياری تعدادی ايستگاه نيز بر حسب ضرورت در نقاط مختلف كشور تاسيس گرديد كه مسؤوليت آن با بنگاه مستقل آبياری وابسته به وزارت كشاورزی وقت بود . بعد از جنگ جهانی دوم نيروهای متفقين برای سلامت پرواز هواپيماهـای خودی واحد كوچك هواشناسی داير كردند كه نيازهــــای هواشناسی بخش هواپيمايی آنها را تامين می كرد در ايــــن زمان بنگاه مستقل آبياری وزارت كشاورزی اقدام به تربيت يك گروه ديده بان هواشناس نمود كه اين ديده بانان در سال ۱۳۲۷ فارغ التحصيل و در ايستگاه های هواشناسی مشغول به كار شدند. هواپيمايی كشوری نيز به علت نياز به اطلاعات جوی در فرودگاههای كشور اقدام به تاسيس ايستگاههای هواشناسی كرد . در اثر نياز شديد برنامه ريزان به آمار و اطلاعات اقليمی از نواحی مختلف كشور و ناهماهنگی در تاسيس ايستگاههای هواشناسی كه توسط بخشهای مختلف ايجاد می شد مسؤولان وقت ، تاسيس يك واحد هواشناسی مستقل در كشور را ضروری دانسته و در سال ۱۳۳۴ شمسی اداره كل هواشناسی كشور وابسته به وزارت راه تاسيس شد . اين اداره كل بعدها بصورت سازمانی مستقل زير نظر وزارت جنگ قرار گرفت كه بعد از انقلاب اسلامی مجدداً زير نظارت وزارت راه و ترابری درآمد در هنگام تشكيل اداره كل هواشناسی در سال ۱۳۳۴ تمامی ايستگاههای هواشناسی كه توسط بخشهای مختلف تاسيس شده بودند به اين اداره كل واگذار شد. ايستگاههای واگذارشده از نوع سينوپتيك ، اقليم شناسی و باران سنجی بودند كه هريك ديده بانی های مربوط بخود را انجام می دادند. در آن زمان تعداد ايستگاههای سينوپتيك ۳۴ و اقليم شناسی ۱۰۷ و باران سنجی ۱۶۰ بود . گسترش ايستگاههای هواشناسی و توسعه شبكه آن پس از انقلاب اسلامی شتاب بيشتری پيدا كرده است . در سال ۱۳۳۸ هوا شناسی ايران بعنوان يكصد و سومين عضو سازمان هواشناسی جهانی به عضويت اين سازمان جهانی درآمد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر