در
ﺷﺮق ﺗﺎ ﺳﺎل های ﺁﺧﺮ ﻗﺮن ١٩ ﻣﻴﻼدﯼ
ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﺰب وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، هر
ﺗﺸﮑﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ دور ﺁﻳﻴﻦ و مذهب ﺑﻮد. در
ﺳﺎل های ١٨٨٠ ﺗﺎ ٩٠ اﺣﺰاب ﺳﻴﺎﺳﯽ
مذهبی و ﻟﻴﺒﺮال ﻋﺮض وﺟﻮد ﮐﺮدﻧﺪ و
ﺳﻴﺪ ﺟﻤﺎل اﻟﺪﻳﻦ ﻳﮑﯽ از ﺑﺎﻧﻴﺎن
ﻇﻬﻮر ﺣﺰب در ﺷﺮق ﻣﻴﺎﻧﻪ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً
ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود.
ﺁن
زﻣﺎن دو ﻧﻮع ﺣﺰب ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ؛
اﺣﺰاب اﺳﻼﻣﯽ و اﺣﺰاب ﻣﻠﯽ ﮔﺮا.
در
اروﭘﺎ و اﻣﺮﻳﮑﺎ ﮐﻪ ﺣﺰب و ﺣﺰب ﺑﺎزﯼ
ﮐﺎر ﺁﻧﺎن ﺑﻮد، ﻧﻴﺰ دو ﻧﻮع اﺣﺰاب
ﺳﻴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻨﺪ؛ راﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ.
در
ﻣﻴﺎن راﺳﺘﺎن و ﭼﭙﺎن ﻧﻴﺰ اﻧﺪﻳﺸﻪ
های اﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎل و ﻣﻠﯽ ﮔﺮاﻳﯽ
ﻳﮑﯽ را از دﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد.
در
ﺁن هنگام در ﻏﺮب، ﻣﺮدم ﺑﻪ دور ﻳﮑﯽ
از اﺣﺰاب ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻳﺎ راﺳﺖ
ﺑﻮد و ﻳﺎ ﭼﭗ، ﻳﺎ ﻣﻠﯽ ﮔﺮا ﺑﻮد و ﻳﺎ
اﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎل.
بعد
ها ﮐﻪ اﺗﺤﺎد ﺷﻮروﯼ وارد ﺑﺎزار ﺟﻨﮓ
ﺳﺮد ﺷﺪ، اﺣﺰاب ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻧﻴﺰ
در ﺷﺮق ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻧﺪ.
در
هند ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺎرن همین اﻳﺎم اﺣﺰاب ﺳﻴﺎﺳﯽ
ﺑﺎ همان ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺑﺎﻻ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ
و ﻃﺮﻓﺪاران اﻓﮑﺎر ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ دور
اﺣﺰاب ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﻈﺮﻳﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ.
ﻧﺨﺒﻪ
های ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎ زد و ﺑﻨﺪ ها و ﻳﺎ
اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت در درون اﺣﺰاب در ﻣﻘﺎﻣﺎت
رهبری ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و اﻳﻦ وﺿﻊ
ﺳﺎل ها اداﻣﻪ ﻣﯽ ﻳﺎﻓﺖ.
همین
اﮐﻨﻮن در اﻣﺮﻳﮑﺎ، اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن،
ﻓﺮاﻧﺴﻪ و دﻳﮕﺮ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ های
اروﭘﺎﻳﯽ و اﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﻓﻘﻂ دو ﻳﺎ
ﺳﻪ ﺗﺎ ﭼﻬﺎر ﺣﺰب ﺳﻴﺎﺳﯽ وﺟﻮد دارد.
ﺣﺘﯽ
در ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن دو ﺣﺰب ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎ
دو دﻳﺪﮔﺎﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ هویت ﮐﻠﯽ ﺳﻴﺎﺳﺖ
ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دهند.
اﺣﺰاب
اﺳﻼﻣﯽ و ﻣﺤﻠﯽ هرﭼﻨﺪ در ﺁن ﻗﻠﻤﺮوِ
ﺗﻘﻠﺐ زﻳﺎد اﺳﺖ، وﻟﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ اﺣﺰاب
ﺑﺰرگ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
در
هند ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺣﺰب ﻋﻤﺪﻩ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﻂ
های ﻓﮑﺮﯼ وﺟﻮد دارﻧﺪ و همین ﻗﺎﻋﺪﻩ
در ﻣﻮرد اﺣﺰاب ﻣﻨﻄﻘﻪ اﯼ هند ﻧﻴﺰ
ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ.
در
کل حزب سياسی گروهی سازمان يافته است كه
هدف اصلی آن كسب قدرت سياسی و مناصب حكومتی
برای رهبران و اعضای خود می‌باشد و پاره
ای از اهداف آن عبارت است از :
۱-
حزب
به مثابه سازمانی بازتابنده‌ی نيازها
و خواسته‌های بنيادين يك لايه و يك طبقه‌ی
اجتماعی.
۲-
حزب
به مثابه عنصری تعاملی بين حكومت -
قدرت
مستقر - از
يك سو و جامعه‌ی مدنی و توده‌های مردم
از سوی ديگر.
۳-
حزب
به مثابه بستری برای تعليم و رشد افرادی
تشكيلاتی و تحليل گر جهت مديريت كلان.
۴-
حزب
به مثابه حضور يك هويت جمعی شناسنامه
دار جهت تسهيل شناخت اجتماعی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر