ﮐﺴﺎﻧﯽ
ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺻﺒﺢ ﺧﻴﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺍﺯ
ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻇﻔﺮ ﮔﺬﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ،ﺧﺎﻧﻢ
ﻣﺴﻨﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻮﻟﮑﺲ
ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ
ﻋﻠﯽ ﺍﺻﻐﺮ ﻣﻴﺮﻓﺖ...
ﺯﻧﯽ
ﺳﺎﺩﻩ ﭘﻮﺵ ﻭ ﺯﻻﻝ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﺩ
ﻫﻤﻴﺸﮕﯽ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯼ ﺑﯽ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﺤﺴﻮﺏ
ﻣﻴﺸﻮﺩ...
ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭﺛﻮﻕ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ
ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺶﺍﺯ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ
ﻣﺮﻫﻢ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺳﺮﻃﺎﻧﻴﺴﺖ...
ﺍﺳﺘﺎﺩ
ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ...ﺷﺎﻳﺪ
ﺍﻭ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺮﺯﺍ ﻭ ﮐﻴﺮﮔﮕﻮﺭ
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻭ ﻋﺸﻖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ
ﺑﺎﺷﺪ...
ﺳﺎﻟﻬﺎ
ﻗﺒﻞ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ
ﮐﻨﻮﻥ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﺭﻳﺎﻝ ﮐﺎﺭﺍﻧﻪ
ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ
ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻐﺾ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﺑﻮﺩ...
ﺗﻤﺎﻡ
ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻳﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﺍﺭ ﮐﺎﺭﺍﻧﻪ ﯼ
ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻴﺶ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ
ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺸﺎﺭﯼ
ﺑﺮ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ
ﻧﻴﺎﻳﺪ...
ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭﺛﻮﻕ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺭﺋﯿﺲ
ﻫﯿﺎﺕ ﺍﻣﻨﺎ، ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺗﯿﻢ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ
ﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ
ﻓﻮﻕ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺗﻬﺮﺍﻥ
(ﻣﺤﮏ)
ﻣﯽ
ﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻧﺶ
ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﺑﺎﺭﻫﺎ
ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ
ﻣﺸﺎﻏﻞ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺍﺯﺍﯼ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ
ﺣﻘﻮﻕ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮ
ﺳﺎﮐﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﻭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ
ﺷﻮﺩ...
ﻭﻟﯽ
ﺍﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ
ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ ﻭﻃﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ.ﺯﻣﺎﻧﯽ
ﺑﻪ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻭﺛﻮﻕ ﮔﻔﺘﻢ...ﺩﻳﺪﺍﺭﺗﺎﻥ
ﺣﺴﺮﺕ ﻧﺎﺩﻳﺪﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺮﺯﺍ ﺭﺍ
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﻣﻴﮑﻨﺪ...
ﻧﻤﯽ
ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺮﺯﺍﯼ
ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻨﺎﻣﻢ ﯾﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺮﺯﺍ ﺭﺍ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭﺛﻮﻕ ﻫﻨﺪ؟...
ﺻﺪ
ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻋﮑﺲ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻭﺛﻮﻕ
ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ
ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ..
ﺩﻧﯿﺎﯼ
ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ...
ﺍﺳﺘﺎﺩ
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﻫﻪ ﯼ ﻧﻬﻢ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ
ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﺍﻭ
ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻄﺮ ﻣﯽ
ﮐﻨﺪ،ﺍﺯ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ
ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ...
ﺍﯾﻦ
ﺯﻥ ﻭ ﺩﻫﻬﺎ ﻭﻃﻦ ﭘﺮﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ
ﮔﻤﻨﺎﻡ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺯﯾَﻨﺪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﯽ ﺑﯽﻫﻤﺘﺎﯾﻨﺪ...
ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻤﺸﺎﻥ...
ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻋﺸﻘﯽ ﭘﺮ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ...ﮔﺎﻩ
ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻤﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩ....
جزئی
از تاریخ ما
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر