با
نگاهی به تاریخچه سازمانهای آتش نشانی
كشور متوجه میشو یم كه یكی از عوامل
بسیار موثر در تأسیس اینگونه سازمانها
در دنیا و به تبع آن در كشورمان پیشرفت‌های
تكنولوژیك و صنعتی در قرن اخیر و مكانیزه
شدن حیات بشر امروز می باشد.
اگرچه
این پیشرفتها و تلاش ها در جهت مناسب سازی
حیات بشر موجبات رفاه و آسایش هرچه بیشتر
انسان را فراهم نموده است امّا به تبع آن
حوادث و خطرات روز افزونی نیز انسان را
تهدید می‌نماید.
این
در حالی است كه جوامع صنعتی توانسته‌اند
با تجهیزات گوناگون و با افزایش سطح آموزش
و اختصاص بودجه‌های مناسب، بر بخشهای
عمده‌ایی از معضلات مربوطه چیره شوند.
در
كشور ما نیز در چند سال اخیر تلاش فراوانی
در این خصوص انجام شده است امّا اگر بخواهیم
به تاریخچه سازمانهای آتش نشانی در كشور
اشاره كنیم می توانیم به اسناد و مدارك
گذشتگان مراجعه نماییم.
در
بررسی این مدارك به نظر می‌رسد كه در سال
۱۲۲۱ حدوداً در ۱۵۱ سال پیش هنگامی كه شهر
تبریز در تصرف نیروهای اشغالگر روسی قرار
داشت این كشور استعمارگر نه به این دلیل
كه تصمیم به ارائه خدمت به مردم منطقه
داشته باشد، بلكه فقط به جهت منافع اقتصادی
، سیاسی نیروهای وابسته به خود، اقدام به
ایجاد یك واحد آتش نشانی در این شهر نمود.
این
اولین واحد اطفاء حریق در كشور بود و
همانطور كه تصور می‌شود از یك هسته نظامی
تشكیل شده است.
دومین
و سومین واحدهای آتش نشانی رسمی در جنوب
كشور و در شهرهای مسجد سلیمان و آبادان
ایجاد شد و در این زمان علت احداث این
واحدها حفظ تأسیسات ایجاد شده در پالایشگاه
شهرهای مربوطه متصور است و این در حالی
بود كه سیاست اصلی ، حفظ پایگاههای مهم
سرمایه گذار و سیانت از تأسیسات ایجاد
شده بوده است و یك نوع پیش بینی مقابله با
حوادث محسوب می‌شد.
با
توجه به ایجاد زیر ساختهای اقتصادی در
اقصی نقاط كشور، ایجاد واحدهای اطفائی
در مناطق مختلف كشور آغاز گردید كه می‌توان
به احداث واحدهای آتش نشانی (اطفائیه)
در
بلدیه آنروز نام برد كه در قطبهای اقتصادی
و صنعت كشور ایجاد شده و بطور مثال احداث
پایگاه‌هایی در تهران ۱۳۰۳ ، قزوین ۱۳۰۳
، اهواز ۱۳۰۴ ، بندر انزلی ۱۳۰۵ ، شهر رشت
۱۳۱۰ ، مشهد مقدس ۱۳۱۲ ، شهر زنجان ۱۳۲۷
، شهر اصفهان ۱۳۲۸ و شهر شیراز ۱۳۲۹ نام
برد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر