در ۱۵ سالگی آموختم كه مادران از همه بهتر می دانند ، و گاهی اوقات پدران هم.
در ۲۰ سالگی ياد گرفتم كه كار خلاف فايده ای ندارد ، حتی اگر با مهارت انجام شود.
در ۲۵ سالگی دانستم كه يك نوزاد ، مادر را از داشتن يك روز هشت ساعته و پدر را از داشتن يك شب هشت ساعته ، محروم می كند.
در ۳۰ سالگی پی بردم كه قدرت ، جاذبه مرد است و جاذبه ، قدرت زن.
در ۳۵ سالگی متوجه شدم كه آينده چيزی نيست كه انسان به ارث ببرد ؛ بلكه چيزی است كه خود آن را می سازد.
در ۴۰ سالگی آموختم كه رمز خوشبخت زيستن ، در آن نيست كه كاری را كه دوست داريم انجام دهيم ؛ بلكه در اين است كه كاری را كه انجام می دهيم دوست داشته باشيم.
در ۴۵ سالگی ياد گرفتم كه ۱۰ درصد از زندگی چيزهايی است كه برای انسان اتفاق می افتد و ۹۰ درصد آن است كه چگونه نسبت به آن واكنش نشان می دهند.
در ۵۰ سالگی پی بردم كه كتاب بهترين دوست انسان و پيروی كوركورانه بدترين دشمن وی است.
در ۵۵ سالگی پی بردم كه تصميمات كوچك را بايد با مغز گرفت و تصميمات بزرگ را با قلب.
در ۶۰ سالگی متوجه شدم كه بدون عشق می توان ايثار كرد اما بدون ايثار هرگز نمی توان عشق ورزيد.
در ۶۵ سالگی آموختم كه انسان برای لذت بردن از عمری دراز ، بايد بعد از خوردن آنچه لازم است ، آنچه را كه ميل دارد نيز بخورد.
در ۷۰ سالگی ياد گرفتم كه زندگی مساله در اختيار داشتن كارتهای خوب نيست ؛ بلكه خوب بازی كردن با كارتهای بد است.
در ۷۵ سالگی دانستم كه انسان تا وقتی فكر می كند نارس است ، به رشد و كمال خود ادامه می دهد و به محض آنكه گمان كرد رسيده شده است ، دچار آفت می شود.
در ۸۰ سالگی پی بردم كه دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگترين لذت دنيا است.
در ۸۵ سالگی دريافتم كه همانا زندگی زيباست.
بعضی از این سخنان در جامعه کنونی ایران ما صدق نمی کنه هر چند تلاش کنی
پاسخحذف