سازمان علمی تربیتی یونسکو سال ۱۹۸۰ میلادی (سال ۱۳۵۹ خورشیدی)را به خاطر هزارمین سال تولد ابن سینا دانشمند بزرگ ایرانی سال ابن سینا نامگذاری کرد و به این مناسبت از همه ی کشورها و مراکز فرهنگی جهان خواست با تجلیل از این ستاره ی فروزان دانش بشری دین جهانیان را نسبت به وی ادا نمایند....
در این سال برخی از کشورهای عربی کوشیدند که با عرب جلوه دادن ابن سینا او را از خود معرفی کنند.این اشتباه برای برخی از افراد به این سبب ایجاد شده که ابن سینا تعدادی از آثار خود را به زبان عربی نوشته و می دانیم که بعد از آنکه ایرانیان به دین مبین اسلام گرویدند،زبان عربی به صورت زبان علمی و دیوانی کشور ما در آمد،همچنانکه در کشورهای اروپایی طی قرنها زبان لاتین چنین نقشی را ایفا می کرد و دانشمندان در آن قاره آثار خود را به زبان لاتین می نوشتند....
ابوعبید عبدالواحد ابن محمد جوزجانی شاگرد ابن سینا که خود بعدها یکی از فضلای برجسته ی ایران شد،در سال ۴۰۳ هجری به دنبال یک بیماری مهلک که مداوای آن بوسیله ی ابن سینا انجام گرفت،اول به صورت شاگرد و سپس به عنوان دوست و همکار ابوعلی سینا به خدمت آن مرد بزرگ در آمد و بیش از ۲۵ سال تا زمان مرگ ابوعلی سینا در روزهای سخت و ایام خوشی در زندان و در سفر و یا در هنگام وزارت همیشه و در همه حال در کنار آن دانشمند بزرگ بود.به این ترتیب رساله ای که او درباره ی زندگانی ابوعلی سینا نوشته یکی از معتبرترین منابع درباره ی آن دانشمند است....
ابوعلی سینا پزشک،فیلسوف،سیاستمدار،ریا ضیدان،فیزیکدان،طبیعیدان،م وسیقیدان،استاد نجوم و شاعری توانا بود.اعراب او را بخاطر کتابهایی که به زبان عربی نوشته است عرب می دانند.افغانیها چون پدرش اهل بلخ بوده او را افغانی بشمار می آورند.ولی ابوعلی سینا ایرانی و دانشمندی است که از سرزمین خراسان برخاسته است.
درباره ی مرگ ابوعلی سینا دو روایت وجود دارد:یکی آنکه در اواخر عمر علاالدوله بر او خشم گرفت و او را در غل و زنجیر کرد و به زندان انداخت که در آنجا درگذشت.
ولی به روایت دیگر که به حقیقت نزدیکتر است،ابوعلی سینا دچار بیماری قولنج شد و از آنجا که همیشه می گفت کیفیت زندگی را بر کمیت آن ترجیح می دهد،در مداوای خود کوتاهی کرد تا درگذشت.
آرامگاه ابوعلی سینا در شهر همدان است.
سال تولد او به حساب ابجد ۳۷۳ و "شصا"سال ۳۹۱ و "تکز"سال وفات او ۴۲۷ است.ولی درباره ی سال تولد و مرگ ابوعلی سینا اختلاف وجود دارد.
متاسفانه همه چیز ما را دیگران از خود می دانند. کشورمان که مال عربها شده. فرهنگ ایرانیان که جایش را به فرهنگ عرب و وحشیگری داده. نوابغ ما هم که فراری هستند و به کشورهایی دیگر پناه بردند و از دانش و استعداد این افراد آن کشورها بهره میبرند به نفع خودشان و با نام خود. نویسندگان شعرا و مخترعان و وووو که در قرنها گذشته کتابی نوشتند اختراعی کردند و مثل بو علی سینا بزرگترین پزشک دنیا بوده اند کشورهایی که اصلا به گرد پای ایران هم‌نمی رسیدند ودستی الانم نمی رسند با وجود این همه چپاول در ایران با پررو گری این بزرگان را از آن خود می دانند . لوحه حقوق بشر کورش تمدن بزرگ را باید در کشورراه بیگانه جست و خود را آورنده حقوق بشر بدانند انگار منشور کورش از شاهان اونا سرچشمه میگیره. چی دیگه داریم. نام ایران هم که بعنوان یک کشور تروریستی ورد زبوناست و باید خجالت کشید. سرمان را بیاد به زیر بیان داریم و بگرییم
پاسخحذف