نخستين دوره آموزش روزنامه نگاری در ايران

نخستين دوره آموزش روزنامه نگاری در ايران ۱۴ ژوئن ۱۹۵۶ (۲۴ خرداد ۱۳۳۵ هجری خورشيدی) با استفاده از استادان داخلی و خارجی در ساختمان مؤسسه مطبوعاتی اطلاعات (تهران - ابتدای خيابان خيام) آغاز به كار كرد. دانشجويان اين دوره توسط دانشگاه تهران، از ميان صدها متقاضی از طريق امتحان كتبی معلومات و هوش و نيز سنجش استعداد، مصاحبه و داشتن قيافه و برخورد اجتماعی متناسب انتخاب شده بودند که پس از شروع به كار باعث ايجاد تحول در ژورناليسم ايران شدند. در بيشتر دانشگاهها، پذيرفته شدن در امتحان استعداد و هوش، پيش شرط ورود به رشته های روزنامه نگاری است.

روش کار اين دوره آموزشی بسيار مدرن بود؛ به اين ترتيب که دانشجويان در ساعات صبح در تحريريه روزنامه خبرنگاری می کردند و عصرها در کلاس به درس مدرسان گوش فرا می دادند. می توان گفت که لکچر همراه با پرکتيکوم در يک دوره آموزشی روزنامه نگاری از همين کلاس آغاز شد. روزنامه نگاری يک ديسيپلين صد در صد آکادميک نيست، و برای توليد يک روزنامه نگار موفق استعداد، معلومات عمومی، تجربه بسيار، هوش سرشار و بنيه و علاقه مندی فراوان پيش شرط لازم ورود به دنيای روزنامه نگاری است.

غلامحسين صالحيار كه از او به عنوان روزنامه نگار اول ايران نام برده می شود، ر. اعتمادی، نوشيروان كيهانی زاده ، يوسف خوشرو، هوشنگ پورشريعتی، همايون فروزان، محسن ميرزايی، دكتر مستوفی، منوچهر صمصامی و محمدعلی مقدس زاده از جمله فارغ التحصيلان اين دوره بودند. باوجود گذشت ۵ دهه از تشكيل نخستين دوره آموزش روزنامه نگاری در ايران، هنوز تنی چند از شاگردان اين دوره به كار نوشتن ادامه می دهند.