زندگی نامه امير عباس هويدا (به مناسبت سالگرد شادروان)

امیرعباس هویدا فرزند عین‌الملک بهایی است. پدر او در ۱۹۱۷ [م] در بیروت دکان واکسی داشته که پس از ذخیره مبلغی پول به تهران آمده با خواهر ادیب‌السلطنه سرداری ازدواج می‌کند. با کمک ادیب‌السلطنه سرکنسول ایران در بیروت و دمشق می‌شود و در زمان جنگ دوم [جهانی] با صدور گذرنامه ایران به یهودیان فراری طلا می‌گرفت و از این راه ثروتمند شد. عین‌الملک لقب مذکور را با کمک سردار اسعدبختیاری و با پرداخت ۲۰۰ تومان از مظفرالدین شاه گرفته است. تحصیلات: تحصیلات مقدماتی امیرعباس در تهران ـ بیروت انجام شده سپس به بروکسل و پاریس رفته تحصیلاتش را ادامه می‌دهد. در پاریس با عبدالله اتنظام مربوط شده با او رابطه صمیمانه برقرار می‌کند. مشاغل : در ۱۳۲۱ وارد خدمت وزارت خارجه شده و مشاغل زیر را داشته است: منشی هیئت نمایندگی ایران در آلمان ـ معاون اداره سوم سیاسی وزارت خارجه ـ رئیس اداره روابط کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان می‌شود. در همین سفر بوده که با انگلیسیها رابطه نزدیک برقرار می‌کند به طوری که آمریکاییان درباره این مأموریت او عقیده داشته‌اند که عضویت اینتلیجنس سرویس را قبول کرده و با کسب اطلاع از پناهندگان و تحقیقات از آنها عیناً در اختیار اینتلیجنس سرویس می‌گذاشته است. سپس مستشار سفارت کبرای ایران در آنکارا ـ در ۱۳۳۷ به وسیله انتظام وارد خدمت شرکت نفت شده به سمت معاون رئیس هیئت مدیره شرکت نفت انتخاب در مدت خدمت در شرکت نفت چند فقره کار خلاف مرتکب شده که دکتر اقبال آنها را جمع‌آوری کرده است ولی چون عضو لژ فراماسونری مهر (میترا) می‌باشد و دکتر اقبال هم فراماسون است علیه او عملیاتی انجام نداده و اعمال خلاف او را مخفی نگهداشته است. 

تأهل : چند سال قبل با خواهر حسنعلی منصور ازدواج می‌‌کند ولی چون تمایلات جنسی شدید نداشته مجبور می‌شود همسرش را طلاق دهد و همسر او بلافاصله به عقد منوچهر تیمورتاش درمی‌آید. از سه سال قبل با لیلا دختر نظام‌الدین امامی که خواهر زن حسنعلی منصور نخست‌وزیر است شروع به مراوده کرده و به تدریج به صورت معاشقه درمی‌آید و اخیراً شهرت پیدا کرد که می‌خواهند با یکدیگر ازدواج کنند. با یک زن انگلیسی که شوهرش عضو سفارت انگلیس است مراوده دارد و در خانه‌ای که در خیابان ویلا به نام یکی از دوستانش اجاره کرده همدیگر را ملاقات می‌کنند. 

دوستان : بیش از ۲۰ سال است با حسنعلی منصور دوستی دارد و در تشکیل « کانون مترقی» با منصور همکاری می‌کرد و در تأسیس حزب ایران نوین او مقام اول را داشت و اداره حزب را عهده‌دار بود ولی پس از رسیدن به مقام وزارت فعالیتش کم شده است. با فیلیپس کاردار سفارت انگلیس رابطه بسیار نزدیک و صمیمانه دارد و اغلب با یکدیگر ملاقات می‌کنند همچنین با دکتر حسن علوی چشم پزشک و دکتر سید فخرالدین شادمان دوست صمیمی است. صفات او : محافظه‌کار ـ مؤدب ـ با رفقایش صمیمی است ـ فقط پیپ می‌کشد ـ همیشه گل میخک به سینه دارد. (اخیراً گل ارکیده) دارایی : خانه‌اش در حدود نیم میلیون تومان قیمت دارد که خودش می‌گوید حسنعلی منصور برای او ساخته است ـ خانه‌اش دیوار به دیوار منصور است.
مذ هب : با وجودی که شهرت دارد که بهایی است و حقیقتاً هم بهایی بوده ولی از چند سال قبل تاکنون به محفل بهائیان نرفته است. به دوستانش گفته است « لامذهب بودن بهتر از مذهب داشتن است». این جمله را در جلسات ناهار روزهای چهارشنبه که با عده‌ای از روزنامه‌نگاران دارد بیان کرده است. این جلسات پس از عضویت در هیئت مدیره نفت و سرپرستی قسمت روابط عمومی شرکت نفت متداول شده و هنوز ادامه دارد. منتهی پس از قبول وزارت مخارج جلسات هر دفعه بین یکی تقسیم می‌شود.

حال بشنوید از چگونگی معرفی کردن خود (هویدا) به انقلابیان آدمکش

من هویدا هستم؛ بیایید مرا ببرید!

 

مجله مهر : تا ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ سران حکومت پهلوی یکی یکی دستگیر شده یا از کشور فرار کرده بودند. هویدا اما تا روز پیروزی انقلاب در باغ شیان بود. روزی که در نهایت تسلیم شد و از نیروهای انقلابی خواست تا بیایند و او را دستگیر کنند.

در روزهای پرتلاطم اعتراضات مردمی ازهاری هویدا را بازداشت کرد و به باغ ساواک در شیان فرستاد. بازداشتی که بیشتر برای آرام کردن مردم صورت گرفته بود اما تا روز پیروزی انقلاب به طول انجامید. در ۲۲ بهمن ۵۷ با اعلام بی‌طرفی ارتش نگهبانان هویدا فرار کردند و اتومبیل و اسلحه ای در اختیارش گذاشتند. هویدا برای ارزیابی وضعیت با فرشته رضوی، پزشک مخصوصش تماس گرفت و او هم توصیه کرد فرار کند اما هویدا شرایط را برای فرار مهیا نمی دید و تصمیم گرفت خود را تسلیم کند.

محسن رفیق دوست، در کتاب خاطراتش (برای تاریخ می گویم) ماجرای ۲۲ بهمن و دستگیری هویدا را این طور روایت می کند:

به اندازه کافی اسلحه داشتیم. بسیاری از سربازانی که از پادگان ها فرار می کردند اسلحه هایشان را می آوردند که خودش چندین هزار تفنگ می شد. حتی یک تیربار ژ-۳ آورده بودند که آن را در پشت بام مدرسه علوی مستقر کرده بودیم و بچه هایی که تیراندازی با آن را بلد بودند به نوبت پشت آن می نشستند. تعداد زیادی هم سه راهی درست کرده بودند که با اجازه صاحبخانه ها در پشت بام خانه های بلند خیابان ایران قرار داده بودیم تا اگر تانک ها حمله کردند سه راهی را بر سرشان بریزند. هر سربازی که فرار می کرد می آمد آنجا. به مردم اعلام کرده بودیم هرکس کت و شلوار اضافی دارد بیاورد مدرسه. کت و شلوار را تن سرباز فراری ها می کردیم و می رفتند. باز برای اینکهدژبان ها آنها را شناسایی نکنند اعلام شد همه جوان ها سرها را ماشین کنند.

 

گوینده رادیو اعلام کرد حکومت نظامی از امروز رأس ساعت ۴:۳۰ است. من حدس زدم که امام حکومت نظامی را قبول نمی کند. به بچه ها گفتم بروید به همه مینی بوس های مدرسه علوی و رفاه بلندگو ببندید. گفتند برای چه؟ گفتم: «مطمئن باشید امام حکومت نظامی را قبول نمی کنند. بروید آماده باشید که هر وقت گفتند معطل نشویم.»

از صبح کم کم همه سران پهلوی دستگیر شدند. ما بلافاصله چند اتاق را در طبقه سوم مدرسه رفاه به زندان تبدیل کردیم. جای دیگری نداشتیم. چهار - پنج خط تلفن داشتیم. پای هر تلفن یک نفر نشسته بودند و حجت الاسلام غلامحسین حقانی و یک روحانی دیگر به نام مهدوی یک روز در میان مسئول تلفن خانه بودند. آن روز نوبت آقای حقانی بود. در گیرودار دستگیری ها مرا صدا زد و گفت: «کسی زنگ زده از باغ شیان و می خواهد راجع به هویدا صحبت کند.» گوشی را گرفتم. آقای به نام عباس رضاییان کارمند سازمان آب بود و خانه اش در همسایگی باغ شیان، گفت: «من از باغ شیان زنگ می زنم. آقای هویدا می خواهد صحبت کند.» بعد هویدا گوشی را گرفت و گفت: «من امیرعباس هویدا هستم. بیایید مرا ببرید.»