بنا
به گفتهٔ محققان حمام‌های عمومی از دیرباز
در ملل باستانی از جمله مصر، بین النهرین
و بعدها در روم باستان که هنوز بقایای آن
باقیست، رواج داشته‌است.
بعدها
در خاورمیانه در قرون وسطی حمام‌های
عمومی بسیار رواج داشتند.
در
شهر بغداد در هر محله چند حمام عمومی وجود
داشت که دیوارهای آن را گچ و کف آن را
موزائیک و قیر میکردند که بهترین حمام‌های
آن دوران به حساب می آمد.
همچنین
در دوران عثمانیان، صفویان و قاجاریان
حمام‌های زیادی در ایران ساخته شد.
حمام
های خزینه
حمام
توده متشكل از چهار فضای متوالی ازقبيل
ورودی ، سربينه ، گرمخانه و خزينه می باشد.
حمام
های خزینه به دلیل عدم رعایت بهداشت فردی
و عمومی بسیار منزجر کننده بودند و بنا
به گفته کسانی که از حمام های خزینه استفاده
میکردند عمده دلیل بیماری های قارچی ،
کچلی و عفونی استفاده نادرست و غیر بهداشتی
از خزینه بوده است.
خزینه
در حمام های قدیمی اینگونه تعریف میشد:
محلی
که همانند جکوزی های امروزی باکف و بدنه
اهکی یا سیمانی بود که اب گرم در ان قرار
میگرفت ، افراد بیرون از محیط حوضچه خزینه
استحمام میکردند و قبل از خروج برای شستشوی
بدن وارد حوضچه خزینه میشدند.
زمانی
در ایران استفاده از «دوش»
به
جای «خزینه»
مظهر
غربگرایی بوده و در پی آن «جنبش
خزینه»
راه
افتاد بود!
«سمینو»
پسر
سرداری از سپاه ناپلئون در زمان ناصرالدین
شاه در خیابان لختی (دروازه
دولت/سعدی
فعلی)
حمامی
بنا می‌کند و برای نخستین بار در حمام
دوش کار می‌گذارد، بدین ترتیب بنیان‌گذار
این امر می‌شود.
در
سال ۱۳۰۵ استفاده از «خزینه»
در
حمام‌ها برای رعایت بهداشت به‌طور رسمی
ممنوع اعلام شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر